به مجنون گفت روزی عیب جویی 

که پیدا کن به از لیلی نکویی


که لیلی گرچه در چشم تو حوری است 

به هر جزئی ز حسن او قصوری است


ز حرف عیب جو مجنون برآشفت
در آن آشفتگی خندان شد و گفت:


اگر در دیده ی مجنون نشینی
به غیر از خوبی لیلی نبینی

تو کی دانی که لیلی چون نکویی است
کزو چشمت همی بر زلف و رویی است


تو قد بینی و مجنون جلوه ی ناز
تو چشم و او نگاه ناوک انداز


تو مو بینی و مجنون پیچش مو
تو ابرو، او اشارت های ابرو


دل مجنون ز شکر خنده، خون است
تو لب می بینی و دندان که چون است


کسی کاو را تو لیلی کرده ای نام
نه آن لیلی است کز من برده آرام